Laat we ermee beginnen dat ik als klein meisje al regelmatig met pijn en moeite mijn tranen kon bedwingen. Zo zat ik altijd verstopt achter de bank met natte ogen te kijken naar de televisieserie Candy Candy, wellicht bekend bij de jaren 80 mama’s. Geen enkele aflevering kon ik het droog houden. Ken je die film ‘Als je begrijpt wat ik bedoel’ met Olivier B. Bommel en het kleine lieve draakje Zwelgje? Die stond sowieso ook altijd garant voor een dramatisch potje janken. Een zielig hondje op straat of een oude dame die moeilijk kon lopen, geheid dat ik de tranen weer voelde branden. Je zou denken dat als je ouder wordt je de emoties iets beter onder controle kan houden. Tot op zekere hoogte is dat zeker gelukt, totdat ik moeder werd.
Hormolientje
Van het bestaan van hormonen wist ik niet heel veel af. Zo nu en dan had ik wel eens last van moodswings, maar zo spectaculair was dat allemaal niet. Totdat ik zwanger werd, toen gebeurde er iets. Had iemand me van tevoren even kunnen waarschuwen? Ik wist van mezelf dat ik soms gevoelig kan reageren, maar ik wist niet dat hormonen zo met je aan de haal konden gaan.
Jeroen heeft mij meerdere malen met grote ogen aan zitten kijken of ik het allemaal nog wel op een rijtje had. Een traantje hier en daar was hij wel al gewend van mij, maar out of the blue een enorme jankbui om niks was toch wel een beetje bijzonder. Uitleg geven had totaal geen zin, ik snapte er zelf geen reet van. Huilen kon ik tijdens mijn zwangerschap als de beste en een partijtje strontchagrijnig worden en binnen vijf minuten weer een blij ei zijn ging me ook heel goed af. Ik werd niet voor niks door Jeroen ‘hormolientje’ genoemd.
‘Lees ook: Ik ben een struisvogel.‘
En toen werd ik mama
Tja en dan heb je eindelijk dat kleine prachtige wondertje in je armen en dan begint het pas echt. Gelukkig waren bij mij de hysterische emoties vrij snel verleden tijd. Alleen die tranen, die kwamen nog steeds binnen no-time op de proppen. Of het nu een te schattig momentje van mijn allerliefste Reva of Lucy was of weer één van de vele zielige berichten die ik in de krant las, de tissuedoos kon er weer bij gepakt worden. Sinds ik mama ben huil ik om het minste of geringste. Reva die in de wolken is omdat haar eerste tand er eindelijk uit is, Lucy die afscheid neemt van de peuterspeelzaal, een schooloptreden van de meiden, ik sta altijd weer heftig te knipperen met mijn ogen. Ik kan er niks aan doen, ik ben gewoon een huilebalk eersteklas!
Ben jij veranderd in je emoties sinds je mama bent geworden?
Afbeelding: Shutterstock
Geen reacties