“Mama, ik wil niet dat je een sterretje wordt!”

“Mama… Ga je dood?” Ik heb Finn net een dikke kus op zijn voorhoofd gedrukt en hem slaap lekker gewenst als hij dit op de valreep voor het slapen gaan nog even wil weten. “Nee schatje, nog lang niet”, zeg ik en ik sta al van zijn bed op om naar de trap te lopen. “Maar ga je nóóit dood?” Zijn blik staat nu op serieus. Ik ga weer zitten en leg mijn hand op zijn wang. “Uiteindelijk gaan we allemaal een keer dood. Maar dat duurt nog héééél lang.” Finn bijt op zijn onderlip. “Ik wil niet dat je dood gaat. Nooit! Ook niet als je oud bent.”

Bang voor de dood

Zijn zinnen snijden recht door mijn ziel. Ik snap Finn wel. Ik ben ook bang voor de dood. Dat er iets met hem of met Charlie gebeurt. Of dat ik zelf ziek word en overlijd, er niet voor ze kan zijn en ze niet zie opgroeien. We hebben de laatste tijd in onze omgeving veel te maken gehad met jonge ouders met kanker of een hersentumor, dat laat je gewoon niet los. Maar ik slik mijn eigen verdriet weg, want ik wil niet dat Finn geleefd wordt door angst voor de dood. Ik probeer hem uit te leggen dat het leven een begin heeft en een eind. En dat de meeste mensen héél oud worden. Net zo oud als onze oma Bep, die al over de honderd (!!) is. En dat hij dus niet bang hoeft te zijn dat ik er zomaar ineens niet meer ben.

‘Lees ook: Als je kind er morgen niet meer is.’

Moeilijke vragen

Maar omdat ik dat niet aan hem kan beloven, is dit antwoord voor Finn niet genoeg. “En wat gebeurt er dan als jij dood gaat?” vraagt hij zich af? “Word je dan net als oma ook een sterretje? En zit je dan in dat sterretje gevangen en kun je niet meer naar me toe komen? En als papa dan ook nog dood gaat, wie komt er dan bij ons in dit huis wonen?” Hij begint nu ongecontroleerd te snikken. Dikke tranen rollen over zijn wangen. Ik wil nog wat zeggen, maar mijn keel zit dichtgeknepen en het enige wat ik nog kan doen, is Finn op mijn schoot trekken en hem stevig knuffelen en kussen. Hij heeft er sowieso al veel moeite mee als dingen veranderen. Dat het leven vergankelijk is, is voor hem dus helemaal onacceptabel.

Niet liegen

Wat kun je als moeder op zo’n moment nou nog zeggen? Als het enige wat je kind troost biedt niet de waarheid is. Namelijk zeggen dat je nooit dood zal gaan. Ik wil niet liegen, omdat je simpelweg niet weet wat de toekomst brengt. En ik wil dat mijn kinderen mij kunnen vertrouwen. Maar als Finn steeds verdrietiger wordt en zijn vragen maar blijft herhalen, beloof ik hem uiteindelijk toch dat ik voor altijd bij hem zal zijn. In mijn uitleg – die ik voor mezelf houd – is dat ook zo. Want waar ik ook ben, ik zal voor altijd bij hem zijn. In zijn genen, in zijn hart en in zijn herinnering. Maar het liefst nog zo lang mogelijk tastbaar.

‘Lees ook: Isa heeft SMA, een ongeneeslijke spierziekte.’

Finn valt met die belofte alsnog met een gerust gevoel in slaap. Ik kijk naar hoe de luikjes van zijn ogen langzaam steeds verder naar beneden zakken. Nu is het mijn beurt om te huilen. Wat maakt het moederschap je toch kwetsbaar. Al die gevoelens en zoveel liefde, soms is het bijna verstikkend.

Afbeelding: Shutterstock.