Hakken en plakken met mijn kleuter

“Zullen we nog even hakken en plakken mama?” vraagt Finn als ik hem naar bed toe breng. Mijn kleuter hakt momenteel woorden in mootjes op school om te leren hoeveel lettergrepen ze hebben. En de studiebol krijgt er maar geen genoeg van. “Nog heel even dan,” antwoord ik.

En de les begint…

“Hoeveel lettergrepen heeft ‘slapen’.” “Sla – pen.” Bij iedere lettergreep klapt Finn hard in zijn handen. Klap – klap. “Twee!” roept hij dan. “Heel goed! Nu zwaard,” zeg ik. “Zwa-haard,” herhaalt Finn. En weer klapt hij twee keer in zijn handen. Klap – klap. “Ook twee!” roept hij. “Weet je het zeker?” vraag ik. “Luister goed naar wat ik zeg; zwaard.” “Zwa-haard,” klapt hij weer. Hij is er in ieder geval lekker consequent in, want ook ‘hoofd’ en ‘paard’ hebben volgens Finn twee lettergrepen. En op het werkje van school wat ik gisteren in zijn rugzak vond, maakte hij ook steeds dezelfde fout. Woorden met één lettergreep komen in zijn woordenboek gewoon niet voor. “En uit hoeveel lettergrepen denk je dan dat ‘lamp’ bestaat?” vraag ik. “La-hamp.” Klap – klap. “Nee, probeer het nu nog eens; ‘LAMP’.” “La-ha-hamp.” Drie, het zijn er drie!” gokt Finn. “Nee!” zeg ik. “Eén! Eén dan?” denkt hij nu. “Luister goed,” zeg ik. “Is dit een la-ha-hamp?” vraag ik terwijl ik naar zijn dinosaurus op het nachtkastje wijs. “Nee, mam, dat is mijn nachtlampje. Nacht-lamp-je.” Klap – klap – klap. “Drie lettergrepen. Dat is mijn lamp,” zegt Finn terwijl hij met een bijdehand vingertje naar het plafond toe wijst. “Lamp!” en hij klapt in zijn handen. Klap. “Eén! Dat zei ik toch al!” Tja… Hij komt er uiteindelijk wel, dat lekkere eigenwijsje van mij!