Mijn kinderen zijn mijn kostbaarste bezit. Sinds zij er zijn ben ik als een brullende leeuwin die haar jongen beschermt. Mijn kinderen, onder mijn hart en in mijn buik gegroeid, daar komt helemaal niemand aan. Nooit! Zo jong, zo kwetsbaar… Het liefst zou ik ze voor altijd veilig dichtbij me houden, tot ze minimaal 18 jaar zijn. Of liever nog ouder. Maar even eerlijk; ook daar zijn ze niet altijd even safe & sound. Want – en hier komt mijn biecht – ik heb mijn jongens nogal eens wat aangedaan. Niet expres!! Maar een ongelukje zit – zelfs bij moeders – in een klein hoekje.
#fail1 Omkleden
Bedtijd! Ik trek Finn zijn trui over zijn hoofd, maar die geeft niet mee. Het shirt heeft een smalle hals, dus ik geef nog een rukje als onder de stof ineens een pijnkreet klinkt. De trui wil nu wel uit. Daaronder vandaan komt een zielig koppie met tranen in zijn ogen. En aan het knoopje van de trui bungelt een plukje haar. Auw!
‘Lees ook: Hoe flip de beer ons huis op zijn kop zette.’
#fail2 Nagels knippen
Finn zijn nagels moeten geknipt worden. Doet Niels normaal altijd, ik ben niet zo goed in dat gepriegel, maar volgens hem kan ik het ook. Het gaat redelijk, totdat mijn baby het bij het één na laatste nageltje ineens op een brullen zet. Bloed all over the place. Ik heb in zijn vinger geknipt! Met een pleister en een dikke kus en knuffel komt het uiteindelijk goed. Maar Niels roept tot op de dag van vandaag bij ieder kritiekpuntje aan zijn adres: “Maar jij hebt zijn vingertopje eraf geknipt!” #overdrijvenisookeenvak
#fail3 Jas dichtritsen
We moeten haasten om nog op tijd op school te komen. Schoenen aan, jas aan, rits dicht… En dan begint Finn ineens te krijsen. Oeps, velletje ertussen! Als we – te laat – op school aankomen, merkt juf de blauwe, bloederige plek in Finn zijn nek op. “Heeft mama gedaan juf!” Gênant!
‘Lees ook: Rare vieze woorden zeggen.’
#fail4 Mobieltje
Charlie ligt heerlijk in de box te kirren. “Kiekeboe”, roep ik terwijl ik van achter de spijlen te voorschijn kom. Charlie lacht en ik doe het nog een keer. “Kiekeboe!” Maar dan valt mijn mobiel uit het borstzakje van mijn spijkerblouse, zo op zijn hoofd. Bult op zijn wenkbrauw. Die zat er zeker een week, dus dat schuldgevoel bleef lekker lang hangen!
#fail5 Schommelen
“Mama, harder, harder!” Schommelen kan Charlie nooit hoog genoeg gaan. En enthousiast geworden door zijn gejoel duw ik net iets té hard. Zo mijn kind van de schommel! #oeps Gelukkig moet hij alleen huilen van de schrik.
En ja, na dit soort incidenten voel ik me echt vreselijk. Een slechte moeder! Ik heb er soms zelfs een nacht wakker van gelegen, zo schuldig voelde ik me erover. Maar gelukkig staan er tegenover dit soort ongelukjes 100.000 fijne en lieve momenten. Uiteindelijk ben je ook maar een mens toch?!
Wat heb jij je kind wel eens per ongeluk aangedaan?
5 Reacties
Oh god, ik voel ook een blog aankomen. Je hebt me volledig geïnspireerd… haha. Komt ie hoor. Net een nieuwe trampoline en daar zit toch echt een sluiting in, maar ja ik zat er vlakbij ECHT!…. je voelt ‘m al aankomen. Godzijdank alleen een klein schaafwondje op haar hoofd. Het had heel verkeerd af kunnen lopen. Toute gond (Stoute grond)… Nee sorry schatje, stoute mama. Even een jurkje uittrekken met rits… zelfde gevalletje als bij jou met de jas. Kortom… heel herkenbaar. XX
Ha ha Esmée! Arme kinderen van ons!
Bij mijn oudste ooit het fietshelmpje dicht geklikt met een stukje vel van het halsje ertussen…. Dan ook weer los moeten klikken, met een schreeuwend kind uiteraard…
Meteen geleerd om de kin omhoog te doen bij het dicht maken van de helm…. Al doende leert men 😉
Deze is wel heel erg en eigenlijk heb ik hem niets aangedaan!
Mijn zoon was 4, zat in groep 1 en het was 5 dagen voordat de grote vakantie begon. Mijn zusje wilde mijn zoon graag uit school halen en dat kwam mij wel goed uit. Een half uurtje nadat hij uit school was (rond 13:00 dus) kwam ik bij mijn (stief)vader aan en mijn zoon lag languit op de bank met een natte theedoek gevuld met ijsklontjes op zijn enkel. Hij had zijn voet tussen de spaken gestoken vertelde mijn zusje.
Ik heb hem toen getroost en gezegd dat zijn voet er nog aan zit dus er was niets aan de hand. Die avond was hij nog steeds aan het miepen over zijn enkel en inmiddels zaten we bij mijn moeder. Zij vond het allemaal heel erg en ik wuifde het weg als aanstelleritis. Zij besloot om toch even met het kind langs de HAP te gaan, ik besloot dat ik mijn tijd daar niet mee ging verdoen.
Enfin, rond 20:00 (jawel ruim 7 uur na het “ongeluk”) kwamen oma en kind terug van de HAP. Kind met een voet in het gips. Niks aanstelleritis gewoon keihard een breuk!!
Ik kon wel door de grond gaan!
Zoonlief, ca 4 jaar oud, staat bij de scharnierkant van de autodeur. U raadt het al, bij het sluiten van de deur, komt zijn vinger klem tussen die delen metaal die steeds dichter op elkaar komen. De “draaiende” kant houd ik altijd al wel in de gaten. De scharnierkant? Sinds die keer ook!