Vorige week werd ik er ineens enorm door overvallen: Ik ben moe! En niet een beetje oververmoeid, maar echt kapot. Terwijl ik dit tik, branden de tranen achter mijn ogen. Ik word er emotioneel van om dit zo zwart op wit neer te zetten, waarom weet ik niet precies. Ik denk eigenlijk dat ik al veel langer moe ben, uitgeblust ben. Dat ik het alleen nog niet wilde toegeven en weggestopt heb. Gewoon ben doorgegaan met dingen die er van me verwacht werden. Of eigenlijk; die ik van mezelf verwacht. Omdat ik een perfectionist ben en toegeven dat je alle ballen niet meer omhoog kunt houden, voelt als falen. Mijn gezin, het huishouden, de blog en alles wat daarbij komt kijken, aandacht voor familie en vrienden… Het is me bij elkaar allemaal ineens even teveel.
Zelf destructief
Sinds ik moeder werd, ben ik op een sneltrein gestapt die sindsdien niet meer gestopt is met rijden. Een goede nachtrust bestaat allang niet meer uit acht uur slaap, maar betekent nu dat mijn – vaak te korte – nacht slechts één keer onderbroken is. Waren de nachtvoedingen eindelijk voorbij, kwamen de nachtmerries, de ‘ik-ben-niet-moe’s’, slokjes water en nachtelijke plasjes. En onder het motto ‘gewoon doorgaan’ ben ik al een aantal jaren roofbouw aan het plegen op mezelf. Want ik ‘moet’ ondertussen van alles. Het huis moet opgeruimd en schoon, de kleding gewassen, gezond eten op tafel, om de dag een blog online, ik wil een mooie, lieve vriendin zijn voor Niels, de beste moeder voor mijn kinderen en een leuk mens voor iedereen. Verjaardagen, oppassen, helpen op school, feestje organiseren; “Ja hoor, geen probleem, natuurlijk, doe ik!” En “Nee!” komt in mijn vocabulaire weinig voor. Dreig ik het allemaal niet te redden? Dan sneuvelen mijn eigen momentjes als eerste. Dan maar niet sporten, geen tijdschrift op de bank en wéér laat naar bed. Ik hoor mezelf tegen anderen zeggen dat het “goed” gaat. “Nee hoor, ik heb geen hulp nodig!”
Extreem moe
Ruim vijf jaar lang heb ik het zo volgehouden. Totdat ik vorige week dus ineens overvallen werd door die extreme oververmoeidheid en ‘gewoon doorgaan’ niet meer gaat. Mijn hoofd voelt als een watje en ik kan me niet meer concentreren. Ik ben mijn gevoel voor humor kwijt, heb een kort lontje en ben ook niet echt lekker; mijn keel is dik en mijn rechter oog trilt af en aan. Van een vriendin die af wil spreken, krijg ik het al Spaans benauwd en van onze mailbox die iedere dag weer volstroomt, slaan mijn stoppen door. Iedere prikkeling voelt als een riem die steeds strakker aangesnoerd wordt. Ik kan dingen niet meer loslaten, alles moet NU en ondertussen overstroom ik ervan. Gezond is anders. Noemen ze dit nu een mommy burn out?
Tijd voor mezelf
Hier word ik in ieder geval niet happy van. Ik vind mezelf zo niet eens meer leuk! Buiten dat het me niet meer lukt om alle ballen hoog te houden, wil ik het ook niet meer. Het wordt echt tijd om mijn eigen grenzen beter te bewaken. Vaker “Nee!” leren zeggen, luisteren naar mijn lijf en geest om te voorkomen dat ik definitief doordraai. Het is nu even ‘me first‘. Ik wil af van het moe zijn en weer bruisen van de energie. Dan word ik weer die leuke moeder, leuke vriendin, leuke blogster en leuke vrouw. Maar niet meer perfect, want dat lukt me dus gewoon niet.
Uitgelichte afbeelding: Shutterstock.
18 Reacties
Ik begrijp je helemaal. Pak alsjeblieft je rust. Bij mij hielp dat ook. Je wordt dan weer zo’n leuke moeder, partner, vriendin, enz. En vooral weer blij met jezelf. Rustig aan! ??
Dank je wel Linda!
Herkenbaar en toch is het moeilijk om echt die rust te pakken. Je moet helaas wel echt voor jezelf en de mensen om je heen. Het is niet makkelijk maar you can do it! ?? go power mommy!
Thanks Claudia! Ik ga er zeker voor. Nu nog even de perfectionist in mij temmen!
zo herkenbaar inderdaad, ikben mama van een tweeling (jongens) en stiefzoon, (puber) en de enige vrouw in huis.
ik moet veel, wil veel en dat breekt je op. Ik heb soms zelfs geen zin om iets leuks te doen met vriendinnen…zo moe. Thank god voor netflix, zodra de kids in bed liggen (ja je moet vandaag vroeg naar bed) ik ook ga met netflix 😉
Moeilijk maar erg noodzakelijk om nee te zeggen (zelfs tegen die leuke, coole feestjes) ik ben ook geen 20 meer..
Succes! En regel af en toe oppas om eens goed te slapen en uit te slapen 🙂
Klinkt ook pittig! Maar lang leve Netflix inderdaad. Dank je!
Ooh mijn god…precies dit heb ik er 2 wk geleden uitgegooid in een jankbui richting mijn man. Ik ‘moet’ van alles in mijn hoofd en vooral van mezelf. Het besef moment dat het ‘zo’ niet door kan…. pff. Thanks voor je bericht dat doet me beseffen dat ik niet de enige mama ben die zich zo voelt. En gisterenavond heb ik alles laten liggen….. netflix all evening long. Het begin aan Nee-zeggen is begonnen ?
En jij ook bedankt Mathilde. Het is zeker fijn om te merken dat ik niet de enige mama ben die de ballen niet hoog kan houden. Pas op jezelf!
Hier nog een perfectionist. Mega ambitieus en heel veel willen. Een heel herkenbaar blog dus! En dan heb ik nog niet eens de drukte van het mama-zijn 😉
Wat doen we onszelf toch aan hè Caroline?! Pas maar op jezelf!
Zal ik als vader ook eens reageren: Tja, het zat er al een tijdje aan te komen. Gelukkig zie je het nu zelf in en ga je
eindelijk(hopelijk) je rustmomenten pakken.Even alles opzij zetten en ga genieten van de alledaagse dingen,
maak je even niet druk om blogs, facebook, enz.
Je wilt bijna nooit onze hulp, omdat je alles zelf wilde oplossen(vooral het oppassen)
Ga niet meer naar alle verjaardagen toe, kost je weer weekenden. Leg aan je vriendinnen uit wat er met je
aan de hand is, ze zullen het best begrijpen. Dan weer opbouwen naar een goede gezondheid.
Ik hoop dat je nu eens en altijd goed naar je lichaam luistert en niet aan alles toegeven.
Ik wil geen lieve dochter de vernieling in zien gaan.
We nemen Charlie maandag gewoon weer mee naar Bennekom, zodat jij weer een beetje rust krijgt.
Wel op een voorwaarde… NIET WERKEN.
Liefs,
Papa
Jullie zijn de liefsten! X
Wat een lieve papa!
Ergens moet de lat iets lager, niet alles kan (en hoeft!) 125%, maar daar ben je zelf nu ook achter. ?
Succes komende tijd met rustiger aan doen… ??
Dank je! En mijn ouders zijn inderdaad goud waard!
Hey Annemieke,
Heel herkenbaar, een perfectionist zijn is sowieso niet leuk, want daardoor is het nooit perfect.
Ik ben blij dat ik he blog nu lees, wij hebben een prachtige lieve dochter van 11 maanden maar het is wel een slechte slaper. Dan merk je al snel dat je veel moet geven van jezelf. Ik hoop dat ik met je mee kan doen betreft de me-time want een leuke vrouw blijven van binnen en buiten willen we uiteindelijk allemaal. Ik blijf je tips volgen :).
Pas op jezelf! En ik hoop dat je dochter snel beter zal gaan slapen!
Wanneer ik deze berichten lees is het zo herkenbaar, op de 1 of andere manier is het lastig om je eigen grenzen te respecteren. En als we het zelf niet doen, hoe kunnen andere dit dan doen? Voor mij is het goed om af en toe de boel te resetten en te bepalen wat echt noodzakelijk is en waar ik blij van word. En met hernieuwde moed die balans toe te passen. maar dat is mij manier. Sterkte.
Ps. dat aanbod van je vader is wel goud waard? *wink*
Een oude blogpost maar deze kwam ik tegen toen ik googelde op dezelfde klachten.
Het lijkt mijn verhaal wel. En waarschijnlijk het verhaal van veel moeders met perfectionistische trekjes. Alle ballen hoog willen houden maar op een gegeven moment valt er één en die wil je pakken, maar dan valt de rest ook. En jij erachter aan. Het is een leerproces maar door nee te zeggen kom je al een heel eind. Grenzen stellen en deze bewaken.
ik hoop dat jij je weer beter voelt!