Mijn peuter is een borsten man

Als moeder van twee jongens weet je dat er een dag komt dat je zoons hun piemel ontdekken. Dat ze eraan trekken en zich afvragen waar die grote pielemuis ineens vandaan komt. Maar niet mijn peuter. Die heeft vooral interesse in wat hij zelf NIET heeft. Mijn peuter is een borsten man. En sans gêne. Want of we nu in de stad, op een verjaardag of bruiloft zijn; zijn kleine handje glijdt wanneer hij daar zin in heeft zo in mijn decolleté. Hij knijpt in mijn borsten. Hij prikt er in “poink-poink-poink“. Hij lacht om ze als we samen onder de douche staan. Hij draait aan mijn tepels. Ja, AUW!! En hij vertelt mij zelfs hoe ik mijn beha aan moet doen. “Niet op je buik mama. Hoger! Je borsten zitten daar!” 

Borsten obsessie

Ik weet niet eens precies wanneer Charlie een bovenmatige interesse in mijn voorgevel kreeg. Misschien is het altijd al zo geweest. Op een dag viel het een vriendin op dat hij zijn hand wel erg vaak in mijn shirt liet verdwijnen. Toen hij nog wat kleiner was, ging dat heel onbewust. Vaak op momenten dat hij moe was, troost zocht of behoefte had aan aandacht; een huid op huid momentje. Hij legde zijn handje op één van mijn borsten of zijn hoofd er tegenaan. Maar nu hij wat ouder is, gaat dat allemaal wat minder subtiel. Hij trekt mijn shirt of trui zo ver mogelijk naar beneden, zodat hij er goed bij kan. En ja, dat heeft al eens voor een weinig tot de verbeelding overlatend flaunt momentje gezorgd op een verjaardag. Ook maakt mijn peuter er soms harde geluiden bij als hij in mijn borsten knijpt: “Pèèèppp!“, “Mmmmm, lekker zacht!” of “Poink- poink-poink“. Ik hoef niet uit te leggen dat dit behoorlijk gênant kan zijn.

‘Lees ook: De piemel, borst en blote billen fase.’

Heimwee naar borstvoeding?

Op het geknijp en gepoink na vind ik het toch wel heel schattig als Charlie zich zo tegen mijn borsten aan vleit. Het lijkt op de intimiteit die we deelden toen ik hem nog borstvoeding gaf. Een stukje genegenheid en liefde. Een plekje waar hij zich veilig voelt. Misschien heeft hij wel heimwee, ook al is het al 2,5 jaar geleden. Ik koester de knuffelmomenten zelf ook, want nog even en ze zijn voorbij. Wel heb ik Charlie uitgelegd dat hij zachtjes moet doen met mijn borsten, dat ze geen geluid maken en dat hij niet met zijn handjes tot diep in mijn beha moet afzakken zodat iedereen ze kan zien. Maar hij vindt dat ik daar niets over te zeggen heb. “Het zijn mijn borsten!”, aldus mijn borsten man.

Heb jij ook een peuter met een borsten obsessie? Of een obsessie voor andere lichaamsdelen, waardoor je soms in gênante situaties belandt?