Dit is Lucy haar laatste week op de peuterspeelzaal. Tijdens de zomervakantie wordt ze vier en na de vakantie begint het echte werk. We zijn er allebei aan toe en toch krijg ik er ook een klein beetje pijn in mijn buik van. Ik haat namelijk afscheid nemen, helemaal van de plek waar zowel Lucy als Reva allebei zo’n fijne tijd hebben gehad.
De next step!
Met haar trouwe club vriendinnetjes voelt Lucy zich helemaal thuis op de peuterspeelzaal. De juffies weten precies hoe Lucy in elkaar steekt en toveren een glimlach op haar gezichtje als ze een bokkenpruik op heeft. Puzzeltjes maken, liedjes zingen, knustelwerken in elkaar flansen en mini appeltaartjes bakken als het appelplukseizoen is aangebroken, ik hou van die kneuterigheid. Het wereldje is nog zo klein, lief en gezellig.
Peuter Lucy staat alleen al weken te springen om een echte kleuter te worden. Al maanden houdt ze haar grote zus nauwlettend in de gaten. Probeert ze ook de letters van het alfabet te leren en doet ze haar best om haar eigen naam te schrijven. Iedere ochtend als we Reva naar de kleuterschool brengen loopt Lucy ook met haar rugzak door de gangen alsof ze hier helemaal thuis hoort. En vraagt ze aan kindjes uit Reva haar klas of ze met haar willen spelen. Ze wil ook leren overpakken op het schoolplein en meedoen met de rest. Ze is nog klein en toch ook weer zo groot, maar wat zal Lucy dolgelukkig worden als ze ook eindelijk een officiële kleuterschool member is.
‘Lees ook: Slik! Afscheid nemen van de babyspullen.‘
Afscheid
En ik denk op dit moment alleen maar, time flies! Die irritante clichés zijn allemaal waar. De afgelopen vier jaar zie ik als een lange achtbaan die snoeihard is gegaan. Meteen voel ik dat eeuwige vervelende schuldgevoel om de hoek kijken. ‘Heb ik er wel volop en bewust van genoten?’ Misschien heb ik me wel veel te druk gemaakt om onbelangrijke dingen. Soms zou ik nog heel eventjes terug willen duiken in de babytijd. Het knuffelen met zo’n klein baby’tje met van die heerlijke spekkies, Lucy was om op te eten. Nu nog steeds hoor, maar inmiddels groeit ze als een gek en is er geen babyvet meer te bekennen. Ik zie alleen maar benen die steeds langer worden. Het is tijd om weer een beetje los te laten, ook zo’n proces wat altijd maar doorgaat. Op naar de volgende fase waar Lucy haar wereld weer een stukje groter wordt. En waar deze mama weer tijd voor andere dingen krijgt.
Bedankt alle lieve juffies van de peuterspeelzaal, Lucy en Reva hebben een super tijd gehad!
Geen reacties