Twee peuters, 80 dagen op reis door Australië – Shark Bay

Dit is de 11e blog van Kobe (1) en Lieve (3), die 80 dagen op reis zijn. Na de Australische drive thru mogelijkheden van een week geleden gaan ze deze week op zoek naar haaien.

Shark bay

Met een oppervlakte zo groot als twee derde van Nederland ligt langs de westkust van Australië een prachtige regio genaamd Shark bay. Nederland heeft een link met Shark bay. Want het was een Nederlander – Dirk Hartog – die hier exact 400 jaar geleden als allereerste ‘whitemen‘ een voet aan wal zette in Australië. Wij vonden het erg grappig om te horen dat hij even rondkeek, het niks vond en rechtsomkeer maakte naar Indonesië. Want wij zijn zelf wel enthousiast over Shark bay. De regio staat bekend om zijn flora en fauna, spectaculaire kustlijn, de prachtige turquoise kleur van de zee en de limestone kliffen. De zee zit vol met leven, onder andere zeeschildpadden, mantraroggen, dolfijnen, walvissen en zeekoeien. Ook haaien in vele formaten en soorten, maar wij hebben er maar eentje gezien. Volgens papa een hamerhoofdhaai, maar voor Lieve was het Lot de walvishaai uit Finding Dory.

Twice in a lifetime

Voor Lieve en Kobe is het zien van wilde dolfijnen een absoluut hoogtepunt. Helemaal aangezien de dolfijnen zo dichtbij komen dat je ze bijna kan aanraken. Bijna…. want echt aanraken is verboden. Een visje voeren dat mag dan weer wel. Dit gebeurt wel onder het toeziend oog van marine biologen en op een vaste plek in de baai. Lieve is op weg naar de dolfijnen al helemaal enthousiast. Ze vraagt wel tig keer of zij de dolfijn een visje mag geven. Echter een handjevol bezoekers mag de dolfijnen maar een visje geven om overvoeding te voorkomen. Dus om teleurstelling te voorkomen proberen we uit te leggen dat iemand anders dat bepaald en dat we niet weten of Lieve misschien te jong is. Waarop de rest van de rit volgt: “Waarom ben ik te jong mama?”. Bij aankomst zien we de kansen van Lieve toenemen, we zijn namelijk met een groepje van zo’n 20 man. De dolfijnen zijn echter nog nergens te bekennen. De aanwezige bioloog legt uit dat de dolfijnen zo wel zullen komen en na een kwartiertje komen er inderdaad vijf dolfijnen richting het strand gezwommen. Wij mogen tot onze knieën in het water komen staan. Ondertussen zwemmen de dolfijnen op een metertje afstand heen en weer en kijken je aandoenlijk aan. De biologe legt uit dat de dolfijnen ons goed kunnen zien en horen en dat ze contact zoeken als je tegen ze praat. Het lijkt te werken, want de dolfijnen duiken steeds weer op in de buurt van Kobe die vrolijk staat te zwaaien en “Dolfijn, dolfijn, dolfijn” roept. Als de visjes worden gebracht om de dolfijnen te voeren, kijkt Lieve verlegen om zich heen. Maar wat een geluk; ze wordt gekozen en mag uit een emmer een visje pakken. De dolfijn doet zijn bek open en eet het visje uit haar hand. Een once in a life time ervaring. Echter in het geval van Lieve niet. Een dag later waren we toevallig weer in de buurt (lees: op zoek naar een verloren GoPro). En Lieve werd weer uitgekozen, dus twice in a lifetime zullen we maar zeggen.

Kalbarri canyon

In de regio Shark Bay staat ook het Kalbarri National Park op ons programma, met een prachtige grand canyon. Via een zandweg van 14 km kwamen we bij een parkeerplaats om te wandelen naar een uitzichtpunt genaamd Nature’s window. We stapten uit en kwamen tot de conclusie dat we niet heel goed waren voorbereid. We hadden onze slippers aan, maar we besloten om te kijken hoe ver we konden komen. Gelukkig is in Australië alles zo goed aangelegd dat het met slippers te doen was, maar schoenen waren praktischer geweest. Om bij het Nature’s window te komen is het namelijk even klimmen en klauteren. Het was best hoog, maar Kobe en Lieve kennen geen angst en gevaar.

Terug op het pad huppelden ze terug naar de auto, want ze hadden zin om weer lekker te gaan crossen. Door de felle zon waren de oneffenheden in de zandweg niet goed zichtbaar, waardoor het een ruige rit werd. Wat hadden de kids en papa een lol. Inmiddels met 31 graden begonnen we aan een tweede wandeling met veel trappen naar de Z-bend lookout. Lieve sprong vrolijk van de treden naar beneden. Kobe kon daarom natuurlijk niet achterblijven en sprong aan mama’s hand ook de meeste treden naar beneden. Een stukje dragen mochten we hem niet, dus in een rustig tempo gingen we op weg naar het mooie uitkijkpunt. Lieves woorden waren “Dit is echt vet cool!”.

Kalbarri cliffs

In dezelfde regio maar van een hele andere orde zijn de Kalbarri Coastal Cliffs: unieke baaitjes, strandjes en uitkijkpunten langs de kust. Je rijdt er ook weer met de auto langs met om de paar kilometer een hoogtepunt. Zo staan de Blue Holes bekend om het mooie snorkelen. Jakespoint is een beruchte golfsurfspot, met meters hoge golven opgestuwd door het rif. Redbluff, even verderop is dan weer een mooie rode rotspartij met een uitkijkpunt op 100m boven de kust. En na Pot Alley een ruige baai, sluiten we af bij Island Rock, met uitzicht op dolfijnen.

Volgende week

Het was weer een top week in het mooie Westen Australië. We besluiten dat Shark Bay het meest noordelijk punt is wat we gaan aandoen aan de westkust. Volgende week rijden we weer zuidelijk, waar de zomer begint te komen.

Heb je de vorige verhalen van Kobe en Lieve gemist? Je kunt ze hier terug lezen! En voor meer foto’s volg je Kobe en Lieve op hun eigen instagram: www.instagram.com/kobeandlieve.