Je bent druk in de weer met je dino’s. Ik kijk stiekem naar je. Je lange benen onder je lijf gevouwen. Wanneer ben je ineens zo groot geworden? Jouw kleine rimpelige lijfje op mijn blote borst, amper een uur oud… Het voelt als gisteren. En nu ben je alweer bijna vier jaar en word je gewoon een kleuter.
Waar is de tijd gebleven?
Er waren momenten dat ik je zo groot keek. Zoals toen je nog in de luiers zat, of twee keer per nacht wakker werd. Toen ik zo worstelde om jouw ieniemini armpjes en beentjes aangekleed te krijgen. Toen je nog niet snapte dat eten in je mond hoort en niet in je haar. Of toen je nog twee middagdutjes deed op onmogelijke tijdstippen. Toen je wel eens op de grond in de supermarkt ging liggen om de hele boel bij elkaar te krijsen. Of toen je alleen maar wilde dat ik je zou ’tilluh, tilluh, tilluh..’ Maar nu ben je dus opeens groot. En besef ik me dat ik de kleine Charlie best ga missen.
‘Lees ook: “Mama, ik wil niet dat je een sterretje wordt”.’
Cliché
Want wat was het ook bijzonder; midden in de nacht samen, jouw piepkleine lijfje tegen mijn borst gevleid. Alleen jij en ik terwijl de rest van de wereld vredig lag te slapen. En die piepkleine handjes en voetjes. Zo minuscuul, maar helemaal compleet én perfect. Dat lekkere pamper kontje waarmee je zo heerlijk door de kamer kon waggelen. Jouw guitige koppie waarmee je iedereen in de supermarkt om je vinger wond. En dat je daar soms een driftbui had, was stiekem ook best grappig. De hele dag knuffelen en natte kusjes. Een hyperblije dreumes als ik na het slaapje jouw slaapkamer in kwam. Kiekeboe, verstoppertje en boekjes lezen… Slik. Ik besef me opeens dat ik zo’n ‘voor-je-het-weet-zijn-ze-groot’ moeder geworden ben.
‘Lees ook: Neurotische rituelen: Alles moet op een speciale manier (en ik doe er nog aan mee ook!).’
Geniet er maar van, want…
… voor je het weet zijn ze groot. Zo cliché, maar zo waar. In vier jaar tijd ben je van mijn hulpeloze baby veranderd in een jongen die zelf zijn brood wil smeren en schoenen en jas aan wil doen. Die heel goed weet wat hij wel en niet wil en super lief en behulpzaam is. En na de voorjaarsvakantie ga je naar de basisschool. Ik denk dat er heel wat troost-chocola aan te pas moet komen om de leegte die jij hier thuis achterlaat te vullen. Maar je bent er aan toe en man wat ben ik trots op je. Op naar een nieuwe mooie fase!
Geen reacties