Met een peuter de wereld rond – Vietnam

Op dinsdag 28 maart komen we vanuit Bangkok aan in Sydney, een wereldstad die je een keer in je leven bezocht moet hebben. We zijn uitgenodigd bij een vriendin uit Nederland. Ik heb haar jaren geleden ontmoet tijdens een reis in Azië. Leuk dat het contact er nog steeds is en dat we welkom zijn in hun huisje in Sydney. Later meer over Australië. Nu eerst een terugblik op onze BIJZONDERE reis door Vietnam. Omdat we van het ene leuke moment in het andere stapten, heb ik helaas tussentijds geen regel geschreven. Ik probeer jullie daarom achteraf mee te nemen in dit mooie deel van onze reis. 

Makkelijk land om te bereizen met kinderen

Vorig jaar bezochten we Vietnam tijdens de meivakantie. We reisden toen van het Noordelijke Sapa tot aan het Zuiden in Ho Chi Min City (HCMC). Vietnam is een prachtig veelzijdig land. Een land dat relatief makkelijk te bereizen is, ook met (kleine) kinderen. Mocht je daarover meer willen lezen, dan verwijs ik graag door naar mijn persoonlijke blog(s).

Nu sluiten we aan bij de rondreis die mijn ouders door Vietnam maken. Een georganiseerde reis van Noord naar Zuid-Vietnam, de perfecte combinatie van een mooie vakantie en het doorbreken van de zes maanden dat wij op reis zijn. Ons bezoek aan Vietnam is dit keer vooral bijzonder omdat we behalve dat we mijn ouders na ruim twee maanden weer gaan zien, we ook weer een bezoek brengen aan onze vrienden uit Nederland die voor werk een aantal jaren in Ho Chi Min City (HCMC) wonen. Én alsof dat nog niet genoeg is komt tijdens dit bezoek ook een gezamenlijke vriendin uit Nederland voor een weekje over. Een verrassing die wij al bijna een half jaar stil houden voor onze vriendin in HCMC.

Verrassing voor opa en oma in Hoi An

Bijna een week eerder dan gepland zoeken we mijn ouders op in Hoi An, een idyllisch plaatsje ongeveer het midden van Vietnam. Ze weten nog van niks wanneer we in de tuin van hun hotel met ze Facetimen. “Hej hallo, hoe gaat het bij jullie? Mooi weer daar? Fijn te horen, ja hier ook prachtig weer!” Het gesprek verloopt een beetje rommelig en op het moment dat het zwembad van hun hotel in beeld komt, valt er een kwartje bij mijn vader. “Zijn jullie al hier?”. Binnen een paar tellen staan ze bij ons in de lobby. VERRASSING!

Hoi An is een erg sfeervol stadje dat op de Werelderfgoedlijst van Unesco staat, één van onze grote favorieten. Samen met mijn ouders eten we op leuke plekjes. We kletsen met een biertje bij over onze avonturen en mijn ouders vertellen over hun eigen reis die nu halverwege is. Rosa vindt het natuurlijk geweldig om samen met opa en oma te zijn, ondanks dat ze nog steeds een beetje ziek is, geniet ze heel erg van het samenzijn. En wij ook!

Natrang

De volgende dag reizen mijn ouders met hun reisgezelschap verder naar Quo Nhon (300km). Wij nemen de trein nog een stukje verder, naar Natrang. Dit is een badplaats waar mijn ouders een dag later arriveren. Voor ons is het fijner om door te reizen, dat is voor Rosa veel rustiger, dan kan ze doorslapen in de trein.

Natrang is vooral voor de Russen een hele populaire bestemming. Wij vinden er echter niets gezelligs aan, maar samen met mijn ouders genieten we van elkaar en het mooie weer, we hebben niet meer nodig. De sfeervol ingerichte Sailer Club is een prachtige strandtent, voor ons de perfecte plek om te relaxen, eten en drinken in combinatie met het strand. Zo kunnen we rustig bijkletsen. Na nog een avondje flinke koorts lijkt Rosa eindelijk op te knappen. Arm kind, het was een hardnekkige griep maar gelukkig niets ernstigs.

Mui Né

Vanuit Natrang reizen we door naar Mui Né, de volgende badplaats die vooral bekend staat om het kite surfen. Mijn ouders verblijven in het mooiste resort wat je kan bedenken en wij pikken daar fijn wat van mee. Zelf verblijven we in een erg leuk backpackershotel maar nemen iedere ochtend de taxi naar het resort waar mijn ouders verblijven. Het management daar heeft er geen moeite mee dat we iedere dag komen zwemmen. Rosa is een echte geluksvogel, de kleine prinses mag twee nachtjes bij opa en oma slapen in hun sfeervolle luxe vakantievilla.

Ho Chi Min City

Na de derde nacht vertrekken we allemaal aan het einde van de ochtend naar HCMC, wij nemen de sleepersbus. Een rit van ongeveer vijf uur, waarbij we aan de praat raken met een Duits gezin dat met dezelfde bus reist. Ze vertellen dat zij een jaar de wereld rondreizen met twee kinderen (nog niet schoolgaand). Het is leuk om onderweg onze ervaringen over en weer te delen met elkaar.

Aan het einde van de middag komen we aan in HCMC. Dit is met 4,5 miljoen inwoners de grootste stad van Vietnam, ook wel het oude Saigon. In 1976 werden Noord- en Zuid-Vietnam herenigd en veranderde de naam van de stad van Saigon naar Ho Chi Minh City. Veel Vietnamezen – en toeristen – noemen de stad nog steeds Saigon, het wordt een beetje door elkaar gebruikt. Voor de hereniging was Saigon tijdens de Vietnamoorlog de standplaats van de Amerikaanse militairen. Je ziet nog veel barretjes die in de tijd zijn opgezet om te voorzien in de behoeften van de militairen. HCMC voelt veel meer westers aan dan de andere plaatsen in Vietnam, zeker in vergelijking met de hoofdstad Hanoi. In HCMC werken en wonen voornamelijk de rijke Vietnamezen. Je ziet er veel wolkenkrabbers, grote luxe auto’s, heel erg veel scooters en een zakendistrict. De economie stijgt hier ieder jaar met 20 procent! Iedere dag zie je bouwvakkers in de weer om nog meer bij te bouwen.

Griep

Inmiddels heb ik na een paar weken kwakkelen ook de griep te pakken, dat was te verwachten. Dus ik duik ongezellig een dag mijn bed in met (waarschijnlijk) een keelontsteking. De enorme drukte in deze stad kan me vandaag gestolen worden, het voelt alsof de scooters door mijn hoofd rijden als ik door de straten loop. Gelukkig kan je in Vietnam op iedere hoek van de straat een apotheek vinden waar bijna alle medicijnen verkrijgbaar zijn. Het is tijd voor een antibioticakuur, veel gemberthee en rust. Terwijl mijn ouders met Florian en Rosa de botanische tuinen gaan bekijken kruip ik in hun bed. Binnen een paar dagen ben ik gelukkig weer helemaal opgeknapt.

Opa en oma uitzwaaien

Na totaal anderhalve week is in HCMC het moment aangebroken om afscheid te nemen van mijn ouders. We pakken samen de taxi naar onze vrienden in een ander district, waar we welkom worden geheten met een lunch. Rosa ziet daar haar vriendinnen weer, de twee dochters van onze vrienden. Rosa is meteen in haar element en zit binnen een paar minuten tussen de barbiepoppen, de K3 dansmat is ook zeker favoriet. Het is fijn voor haar dat het uitzwaaien van opa en oma daarmee niet zo verdrietig is. Bij onze vrienden zijn weer heel veel andere leuke dingen te doen en kinderen om mee te spelen.

Nadat we de avond nog met z’n allen hebben gegeten bij ‘the Snap’ nemen mijn ouders de taxi terug naar hun hotel, zij hebben de volgende dag namelijk nog een programma met de groep en de dag erna vliegen ze vanuit HCMC weer terug naar huis. Wat is dat snel gegaan! Ze rekenen er niet op dat we nog komen uitzwaaien op de luchthaven, we nemen afscheid in de lobby van het appartement complex waar onze vrienden wonen. Uiteindelijk besluiten wij om toch op de dag van hun vertrek een taxi te nemen naar de luchthaven, toch nog even een knuffel nu ze nog in de buurt zijn. Met hun reisgids spreek ik een tijdstip af. Op de luchthaven stappen wij net uit onze taxi als de knalrode touringcar van hun reisgezelschap aan komt rijden. Rosa heeft haar Spaanse jurk aangehouden om een laatste performance te geven in de vertrekhal. “Goede reis, lieve pap en mam tot over een paar maanden. Het was echt super leuk dat jullie er waren. Bedankt voor alles!”

Logeren bij vrienden

Het weerzien van onze vrienden is heel erg fijn. Het voelt meteen weer heel vertrouwd. Onze verhalen gaan alle kanten op en we springen van de hak op de tak, terwijl onze kinderen tussendoor onze aandacht proberen te vragen. Maar gelukkig hebben we tijd genoeg om bij te kletsen. Het is leuk om een tijdje onderdeel te mogen zijn van het leven dat zij hier leven. Dat is toch iets wat je in Nederland niet zomaar zou (kunnen) doen, ik bedoel twee weken met elkaar samen in huis leven bedenk je dan niet. Het is erg leuk dit te kunnen doen in een totaal andere wereld met enorm veel contrasten.

Tijdens ons verblijf van bijna twee weken hebben de mannen een uitstapje van een paar dagen met de scooter naar de jungle op de planning staan en wij (de vrouwen) boeken een ticket voor een lang weekend naar het eiland Phu Quoc. Wat mijn vriendin uit HCMC nog niet weet is dat er nog een hartsvriendin uit Nederland met ons mee zal gaan.

Surprise!

We hebben zogenaamd een Skype date om gezellig bij te kletsen met z’n drietjes, niet wetende dat onze vriendin dan al een vlucht vanuit Amsterdam achter de rug heeft. Op de desbetreffende avond loods ik haar stiekem het balkon op. Wanneer alle kinderen liggen, komt onze vriendin nietsvermoedend de woonkamer inlopen om het speelgoed op te ruimen zodat de avond zonder kindjes kan beginnen. Zelf ben ik ook op het balkon gaan zitten in een van de ‘hanging chairs’ waarin we niet te zien zijn. Terwijl ze met haar handen vol speelgoed voorbij het balkon loopt vraag ik of ze even tijd heeft voor een verrassing. Op dat moment draaien wij allebei onze stoelen om. Ze laat alles uit haar handen vallen en is even helemaal verstijfd. “Wat?! Hoe kan dit? Huh? En ga jij dan ook mee naar Phu Quoc? Huh?”. Het heeft even tijd nodig om te landen, maar na een dikke knuffel zitten we al vrij snel aan de Gin Tonic. Wat een geweldige verassing, zo ontzettend fijn om na bijna anderhalf jaar weer met allebei mijn vriendinnen samen te zijn!

Iedereen slaapt nog wanneer wij met z’n drietjes de taxi naar de luchthaven nemen. Langzaam ontwaakt HCMC. Onderweg zien we veel oude mensen die naast de weg in het donker in hun pyjamaatjes staan te gymen, andere mensen lopen hard omdat het rond vijven nog niet zo warm is, tegen zessen komt de brandende zon op.

Phu Quoc

We komen vroeg in de ochtend op het eiland aan en droppen onze spullen bij ons leuke huisje. We huren meteen scooters om direct het eiland over te kunnen brommen. In de middag komen we uit bij een prachtig paradijselijk strandje waar we op onze strandbedjes bijkomen in het zonnetje. Voor het donker gaan we ons klaarmaken voor de avond. We eten en drinken bij Rory, waar een gezellig backpackerssfeertje hangt. Nadat we na middernacht onze derde ‘laatste’ Mojito hebben gedronken gaan we naar ons bed. Vanwege het tijdverschil is het perfecte moment om voor het slapen nog even onze kookclub vriendinnen in Nederland te bellen en dan – voordat het klokje helemaal rond is – gaan we echt slapen. Het was een heerlijke dag!

Over deze vier onvergetelijke dagen zou ik een hoofdstuk kunnen schrijven, maar kort samengevat hebben we tijdens onze minivakantie gescooterd, gedronken, gekaterd, gekletst, gefilosofeerd, gehuild, gelachen, gevlogen, gemasseerd, gefotografeerd, ‘gepummeld’, geslapen, gewandeld, gejogd, gerend, gezwommen, geluierd, kortom ontzettend genoten! Wat een geluk dat we dit konden doen.

Tijd om te gaan

Na een paar weken is het weer tijd om te gaan. We laten de nagels nog even lakken, doen een laatste massage, draaien nog een paar wasjes en dan stappen we met onze tassen vol schone kleding en heel veel mooie nieuwe herinneringen in de taxi naar de luchthaven. Iedereen pakt zijn leventje weer op en wij reizen verder naar Australië, een totaal ander deel van reis. Terwijl de storm Debbie voor ons uitraast aan de oostkust van Australië, vliegen wij vanuit Bangkok naar Sydney.

Tijdens mijn volgende verhalen neem ik jullie graag mee in ons campertje door Australië. Onze route is gepland van Sydney, via Adelaide naar Melbourne over de Great Ocean Road en vervolgens de Oostkust via Brisbane naar Cairns. Leuk als jullie ons dan volgen!

Heb je de eerdere avonturen van Servia, Florian & Rosa gemist? Je kunt hun vorige blogs hier terug lezen! En voor meer foto’s van de wereldreis volg je ze op hun Facebook pagina Part of your world.