Vandaag waande ik me in de supermarkt in een film. Een hele slechte film… Met botsauto’s, levensmiddelendomino en supermarktmonsters. Het begon allemaal bij de winkelwagens. Ik wilde nog even een paar boodschappen doen vanuit school. What was I thinking!
Komkommer en kwel
Finn en Charlie hadden allebei zo’n klein kinder winkelkarretje te pakken. “Mooi!” dacht ik. “Dan heb ik geen mandje meer nodig”. Maar zodra ik wat boodschappen in de kar van Charlie stopte, begon Finn te protesteren. Hij wilde de eerste boodschappen in zijn kar! En voor ik het wist, stonden er twee komkommer te trekken. Met het verdelen van wat levensmiddelen tussen beide karren dacht ik het brandje te blussen. Maar mijn jongens hadden allebei toch echt hun zinnen gezet op die ene komkommer, waarmee Charlie als een speer vandoor ging. En terwijl ik hem pad na pad achterna ging, volgde in mijn kielzog een kleuter jammerend om een “komkommeheheheher”.
Winkelkarcrash
Toen we Charlie naderden, moet Finn gedacht hebben: “Nou heb ik je!” en trok hij een sprintje, waarna hij de neus van zijn winkelkar zo in de flank van die van Charlie parkeerde. Als twee fanatieke kermisklanten begonnen mijn jongens vervolgens met hun winkelwagentje op elkaar in te beuken. Waarbij ook nog een stapel ontbijtkoeken uit het schap kwam rollen. Oké, dat was een beetje te enthousiast gevuld (lees: bommetje vol), maar toch! Waar ging het mis met mijn opvoeding? I don’t know! Ik wilde daar het liefst in een pot pindakaas kruipen.
Negeren!
Het tij leek daarna te keren. Léék, want bij de zuivel begon het gezeur opnieuw. Charlie wilde persé een lekker toetje mee naar huis en begon daar heerlijk om te krijsen. En Finn wilde even later kaiserbroodjes ‘scheppen’. Twee krijsende kinderen dus, omdat ze hun zin niet kregen. “Negeren, negeren, negeren”, zoemde het door mijn hoofd. Bij de kassa was het gelukkig stil. “Charlie, wil jij de spulletjes uit jouw kar op de band leggen?” vroeg ik mijn peuter. “NEE!”, antwoordde hij recalcitrant. Maar toen ik zijn spulletjes uitlaadde, ontaarde meneer in woede. Want dat had hij – natúúrlijk, natúúrlijk, natúúrlijk! – willen doen. Met een hysterische peuterpuber onder mijn arm rekende ik af en liep met boodschappen naar de uitgang waar mijn kleuter al stond te wachten. Of hij de kaartjes van het mededelingenbord mee mocht nemen. En toen dat ook al niet mocht van deze vreselijke vrouw barstte ook hij weer in huilen uit.
Nieuwe dag, nieuwe kansen
En terwijl ik dit zit te typen, met naast mij een lekkere latte, ben ik ondertussen alweer drie keer de trap op geweest voor kusjes, slokjes water en een deur die nog net iets verder open moest van Charlie en was ik al twee keer bij Finn om zijn dekbed nog iets verder in te stoppen en om te luisteren naar een verhaal over zelf gemaakte pepernoten dat hij vergeten was te vertellen. De husband is working late, dus ik sta er even alleen voor. Mijn koffie is inmiddels koud, het schuim ingestort. Maar ik ben zelf ook weer wat afgekoeld, want ik heb alles lekker van me afgeschreven. En het fijne met kids is; alles gaat met ups & downs. Morgen staat er dus gewoon weer een gezellige dag op het programma. Nu al zin in! Zo… En nu ga ik een lekkere nieuwe latte macchiato voor mezelf maken!
Geen reacties